Στα πλαίσια της πολυετούς μου αρχειακής έρευνας για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις (1945-1990) ανευρέθησαν απίστευτα έγγραφα τα οποία ανατρέπουν πολλά αξιώματα και αυταπόδεικτες αλήθειες της κατεστημένης βιβλιογραφίας. Από αυτή τη στήλη, κατά καιρούς, θα δουν το φως της δημοσιότητας, δειγματοληπτικά, κάποια από αυτά τα έγγραφα.
Από τις αρχές του 1948, η αφαίμαξη του ΔΣΕ ήταν το κύριο πρόβλημα των στρατιωτικών διοικούντων και της πολιτικής ηγεσίας του ΚΚΕ. Πολλοί γνωστοί πολεμιστές και οπλαρχηγοί είχαν σκοτωθεί, άλλοι είχαν αιχμαλωτιστεί ή, ως αυτόμολοι, βρίσκονταν στις ελληνικές φυλακές. Μια τρίτη κατηγορία, οι βαριά τραυματίες, ανάπηροι και παροπλισμένοι στα πρόχειρα ιατρεία της Αλβανίας, είχαν οριστικά τεθεί εκτός μάχης. Η πλειοψηφία της ανθρώπινης δύναμης του ΔΣΕ συγκροτείτο τότε από Σλαβόφωνους και αμάχους στρατολογηθέντες βιαίως, χωρίς κανένα μαχητικό ζήλο. Η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία του ΔΣΕ και ο Μάρκος Βαφειάδης σκέφτηκαν ότι ένα εκτεταμένο παιδομάζωμα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μελλοντική δεξαμενή ανατροφοδότησης του ΔΣΕ. Έτσι αποφασίστηκε η απαγωγή ελληνοπαίδων στις ελεγχόμενες περιοχές από τους αντάρτες του ΔΣΕ.
Η απαγωγή ελληνοπαίδων από τα μέλη του ΔΣΕ ή το παιδομάζωμα όπως καθιερώθηκε από την παγιωμένη ελληνική βιβλιογραφία, που διαπράχθηκε με έκδηλη βία και αβυσσαλέο μίσος, θεωρείται ίσως το ειδεχθέστερο έγκλημα στην νεοελληνική ιστορία. Το συμβούλιο της διακοινοβουλευτικής ένωσης σε ολομέλεια στη Ρώμη (1948) καταδίκασε το παιδομάζωμα ως «έγκλημα κατά της διεθνούς ηθικής», σύμφωνα με πρόταση του έλληνα αντιπροσώπου βουλευτή Γ. Μαύρου.
Οι ελληνόπαιδες οι οποίοι αποσπάστηκαν από την γονική θαλπωρή, προορίζονταν να καταστούν οι κόκκινοι γενίτσαροι του Στάλιν και του Ζαχαριάδη και να αγωνιστούν για τα «ιδανικά της διεθνούς επανάστασης». Ο αριθμός των απαχθέντων ανήλικων ελληνοπαίδων υπερέβαινε τις 20.000, οι οποίοι διασπάρθηκαν στις χώρες τους ανατολικού συγκροτήματος και δη στην Αλβανία. Στην σκοτεινή αυτή υπόθεση, λοιπόν, άμεση και ενεργή υπήρξε και η αλβανική εμπλοκή, τα σύνορα της οποίας διαπέρασαν χιλιάδες ελληνόπαιδες με γελοίες εθιμοτυπικές διαδικασίες.
Όταν διάβασα την επιστολή της μαχήτριας αυτής του ΔΣΕ, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Εάν η επιστολή θα είχε ως συγγραφέα έναν άντρα, ίσως δεν θα μου προκαλούσε τέτοιον αποτροπιασμό. Και όμως είναι γραμμένη από μια μητέρα, αλλά … αφορά ξένα παιδιά. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι προϊόν μόνον ιδεολογικής κατήχησης και πολιτικής αναγκαιότητας.
Δρ. Σταύρος Γ. ΝΤΑΓΙΟΣ
Διαβάστε το, Πηγή: Το Βήμα 23-8-1949.